در روایتی آمده است که فردی نزد یکی از یاران امام صادق (ع) که از شدت فقر و تنگدستی رنج می‌برد، نزد ایشان رفت و از سختی‌های زندگی‌اش گلایه کرد. او با ناراحتی گفت: «ای پسر رسول خدا، زندگی بر من سخت شده و فقر مرا درمانده کرده است. هرچه تلاش می‌کنم، گشایشی در کارم حاصل نمی‌شود. نمی‌دانم چه کنم!»
امام صادق (ع) با آرامش به او نگاهی کردند و فرمودند: «آیا دوست داری راهی به تو نشان دهم که در آن برکت و گشایش باشد؟»
مرد با اشتیاق گفت: «بله، ای فرزند رسول خدا!»
امام (ع) به او توصیه کردند: «در کمک به دیگران کوتاهی نکن. از آنچه داری، هرچند اندک باشد، به نیازمندان ببخش و نیکی کن. بدان که خداوند جبران‌کننده است و هر کار خیری که انجام دهی، به تو بازخواهد گشت.»
مرد با تعجب به امام نگاه کرد. او با خود اندیشید: «چگونه می‌توانم به دیگران کمک کنم درحالی‌که خودم در تنگدستی به سر می‌برم؟!» اما چون به کلام امام یقین داشت، تصمیم گرفت به توصیه‌ی ایشان عمل کند.
او از همان روز شروع به بخشش کرد. اگر غذایی داشت، مقداری از آن را به کسی که نیازمند بود می‌داد. اگر کاری برای کسی از دستش برمی‌آمد، دریغ نمی‌کرد. هرچند خود در مضیقه بود، اما هر زمان که فرصتی برای نیکی و کمک به دیگران پیش می‌آمد، از آن استفاده می‌کرد.
چند هفته‌ای گذشت. کم‌کم برکت عجیبی را در زندگی خود احساس کرد. روزی یکی از دوستانش پیشنهاد کاری به او داد که درآمد خوبی داشت. از آن پس، زندگی‌اش دگرگون شد. مشکلات مالی‌اش کم‌کم حل شد و روزگارش بهبود یافت. او که این تغییر را به چشم دیده بود، بار دیگر نزد امام صادق (ع) رفت و با شادی گفت:
«ای فرزند رسول خدا! آنچه فرمودید حقیقت داشت! از زمانی که دست از کمک به دیگران برنداشتم، در زندگی‌ام گشایش پیدا شد و خداوند روزی‌ام را فراوان کرد.»
امام (ع) لبخندی زدند و فرمودند: «آیا نشنیده‌ای که خداوند در قرآن می‌فرماید: هر کس کار خیری انجام دهد، خداوند پاداش آن را چندین برابر می‌کند؟ پس هرگز از نیکی کردن باز نایست.»
این داستان به ما نشان می‌دهد که کار خیر نه‌تنها بر زندگی دیگران تأثیر مثبت دارد، بلکه سبب برکت و گشایش در زندگی خودمان نیز می‌شود.