در میان ادیان ابراهیمی دین یهود با قدمت بیش از ۳۳۰۰ سال از قدیمی ترین ادیان صاحب شریعت محسوب می شود و دستورات خاصی در شئون گوناگون زندگی دارد که پیروان را به رعایت آن دعوت کرده است.
در جاهای متعددی از تورات و کتاب فقهی تلمود[۲۶]، به‌طور صریح و روشن بر وجوب پوشیده بودن زن تأکید شده است. از جمله: پوشش سر، نهی از تشبه زن به مرد و برعکس در شیوه لباس پوشیدن، پرهیز از آرایش و ناز و غمزه و به صدا در آوردن خلخال های پا، جدا بودن محل عبادت زنان از مردان در کنیسه، ناشایست شمردن اشعاری که در تمجید زیبایی زنان سروده شده است، منع گفت‌و‌گوی علنی مردان و زنان حتی بین زن و شوهر در بیرون خانه و ایراد خطابه توسط زنان از پشت پرده.
در تعالیم یهود، علاوه بر اشاره به رعایت عفت و پاکدامنی و حجاب زنان همواره قوانینی برای حفظ عفاف در جامعه وجود داشته است و اگر چه در اثر پراکندگی قوم یهود تفاوت هایی در کیفیت رعایت آن وجود دارد، اما می توان به هر حال از منابع دینی یهودیان، قاعده اصلی و روش کلی آن آیین را به دست آورد، هر چند بعضی از پیروان کنونی آن آیین، بدان پایبندی کافی نشان ندهند.
درباره عروس یهودا (پسر یعقوب، پسر اسحاق و پسر ابراهیم(علیه السلام) تورات می گوید: «پس رخت بیوگی را از خویشتن بیرون کرده و برقعی بر روی کشیده و خود را در چادر پوشیده و به دروازه عنیایم که در راه تمنه است بنشست»[۲۷]
در این مطلب که نقل ماجرای عروس بیوه یهودا (پسر یعقوب و لیه) می باشد، استفاده از عبارات برقع (روبنده) و همچنین چادر نشان دهند رواج استفاده از این نوع حجاب در میان زنان بنی اسرائیل است.
منبع: دفتر شصتم پرسش ها و پاسخ ها «نگاهی دوباره به مسئله حجاب»
