امام حسین (ع)، تنها یک شهید نیست؛ یک مکتب است. مکتبی که در آن «درد داشتن» فضیلت است، «سکوت نکردن» عبادت است، و «اقدام کردن» وظیفه است. او نیامد تا فقط بر او گریه کنیم، آمد تا به ما بگوید: اگر دیدی ظلمی هست و تو سکوت کردی، تو هم در کربلا هستی؛ اما نه در لشکر حسین، بلکه در صف تماشاگران یا شاید… همراهان یزید.
اگر امروز در برابر فساد گسترده، فحشای آشکار، دروغ‌های نهادینه‌شده، بی‌عدالتی اقتصادی و فرهنگی، تحقیر دین در رسانه‌ها، و جنایات علنیِ جهانی سکوت کنیم و فقط در خیمه‌ها بگرییم، از عاشورا فقط پوستش را گرفته‌ایم، نه گوهرش را.
بیاییم در این محرم، عهدی نو ببندیم؛ نه فقط با اشک، که با دغدغه. نه فقط با سینه‌زدن، که با ایستادن. نه فقط با نذر شله‌زرد، که با نذر جان و وقت و قلم برای اصلاح جامعه.
🔸 فقط «یا حسین» نگوییم، حسینی زندگی کنیم؛ یعنی درد مردم را بفهمیم و در برابر منکرها ساکت نمانیم.
🔸 فقط اشک نریزیم، اثر بگذاریم؛ یعنی جایی که بتوانیم حرف بزنیم، بنویسیم، اقدام کنیم، دریغ نکنیم.
🔸 فقط عزادار نباشیم، یار حسین (ع) باشیم؛ یعنی در خط اصلاح، عدالت‌خواهی، غیرت دینی، و مسئولیت اجتماعی حرکت کنیم.
یادمان باشد، هیچ‌کس با گریه صرف، حسینی نمی‌شود. حسینی، کسی است که دلش بلرزد وقتی ظلم را می‌بیند؛ که زبانش نلرزد وقتی از حق می‌گوید؛ و که قدم‌هایش بلرزد، اما باز هم به میدان بیاید…
السلام علیک یا أبا عبدالله؛ ما آمده‌ایم که فقط گریه نکنیم، آمده‌ایم که بلند شویم…