این حدیث به ما می‌آموزد که با مهربانی و دلسوزی با دیگران رفتار کنیم تا مورد رحمت الهی قرار گیریم.این حدیث نشان‌دهنده رابطه مستقیم بین رفتار ما با دیگران و رحمت الهی است؛ به این معنا که با مهربانی و شفقت به دیگران، زمینه دریافت رحمت الهی را فراهم می‌کنیم.رحم کردن به دیگران تنها به خویشاوندان محدود نمی‌شود، بلکه شامل همه انسان‌ها و حتی موجودات دیگر است. این رفتار می‌تواند به صورت کمک به نیازمندان، گذشت از خطاهای دیگران، و حتی مهربانی با حیوانات نمود پیدا کند. در نتیجه، با پرورش صفت رحمت در خود و اعمال آن در زندگی روزمره، نه تنها به بهبود روابط اجتماعی و ایجاد جامعه‌ای مهربان‌تر کمک می‌کنیم، بلکه رحمت و لطف الهی را نیز به سوی خود جلب می‌نمایی.