حاج قاسم سلیمانی در نگاه بسیاری از همرزمانش، تنها یک فرمانده نبود؛ او پدری مهربان، دوستی صمیمی، و برادری دلسوز بود. در میان جنگ و سختی، روحیه‌بخش بود و با لبخندهای صادقانه‌اش دل‌ها را آرام می‌کرد. خاطرات زیادی از رفتار انسانی او نقل شده که هر یک، گواهی است بر اخلاق ناب او: از شوخی‌های بامزه‌اش با سربازان گرفته تا اشک‌های شبانه‌ای که در خلوت می‌ریخت، وقتی نام یک شهید تازه را می‌شنید. گاه خودش بی‌سروصدا لباس‌های خاکی نیروهایش را می‌شست، برایشان غذا می‌پخت یا پای درد دل‌شان می‌نشست؛ نه از سر وظیفه، بلکه با دل، با عشق.
در برابر مردم، از هر قشر و مذهبی که بودند، با تمام ادب و احترام رفتار می‌کرد. او هرگز خود را بالاتر از دیگران نمی‌دید. اگر پیرزنی در حاشیه یک روستا کمک می‌خواست، حاج قاسم گوش می‌داد. اگر کودکی یتیم دستش را می‌گرفت، با تمام وجود در آغوشش می‌کشید. بارها دیده شده که با چشمانی اشک‌بار، دست مادران شهدا را می‌بوسید و می‌گفت: «شما صاحب عزت و افتخار این انقلاب هستید.» جالب‌تر اینکه حتی نیروهای غیرمسلمان، از کشورهای منطقه، مجذوب تواضع، صداقت و رفتار انسانی‌اش شده بودند. حاج قاسم تجسم عملی این آیه بود:
«وَعِبَادُ الرَّحْمَٰنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا»
او بر زمین نرم و آرام راه می‌رفت، اما در دل دشمنان، چون کوه هولناک بود.2