علی، نوجوان ۱۴ ساله، همیشه دوست داشت آدم درستی باشه، اما وقتی می‌دید دوستاش کار اشتباهی می‌کنن، نمی‌دونست چطور باید چیزی بگه.
یه روز زنگ تفریح توی حیاط مدرسه، دید که امیر – صمیمی‌ترین دوستش – پاکت چیپسشو خورد و همین‌طوری انداخت روی زمین.

علی اولش دودل شد. با خودش گفت: «اگه چیزی بگم، امیر ناراحت می‌شه؟ فکر نمی‌کنه دارم گیر می‌دم؟»
چند لحظه گذشت، بعد نفس عمیقی کشید و با خنده و لحن دوستانه گفت:
«داداش! اگه ناظم ببینه انداختی زمین، بد می‌گیره. بیا بندازیم تو سطل، حداقل حیاطمون قشنگ می‌مونه.»

امیر اولش مکث کرد، بعد خندید و گفت:
«راست می‌گی! حوصله دعوا با ناظم ندارم. تازه، تمیز هم می‌شه.»
بعد خم شد و پاکت رو برداشت و انداخت توی سطل.

علی توی دلش حس خوبی داشت. فهمید که امر به معروف قرار نیست دعوا یا بحث باشه؛ گاهی فقط یه جمله دوستانه، با لحن درست، می‌تونه تاثیر بذاره.