این جمله به این معناست که چرا بعضی وقت‌ها آدم‌ها دیگران رو به خوبی و درستی راهنمایی می‌کنن، ولی خودشون عمل نمی‌کنن. انگار که فقط به دیگران می‌گن چه کارهایی باید انجام بدن، ولی خودشون به همون کارها عمل نمی‌کنن. این نکته یادآور اینه که همیشه باید خودمون هم به حرف‌هایی که می‌زنیم عمل کنیم، چون وقتی فقط حرف می‌زنیم و عمل نمی‌کنیم، به نوعی خودمون رو فراموش کردیم و این خیلی مهمه که همگام با کلام، رفتار هم باشه.