ریاکاری به معنای انجام اعمال نیک با نیت جلب توجه و ستایش دیگران است، نه برای رضای خداوند. این صفت ناپسند در آموزه‌های اسلامی به‌شدت مذموم شمرده شده و نشانه‌هایی برای تشخیص آن بیان شده است. این حدیث به وضوح نشان می‌دهد که فرد ریاکار در حضور دیگران با اشتیاق به عبادت و کارهای خیر می‌پردازد تا مورد تحسین قرار گیرد، اما در خلوت و زمانی که کسی او را نمی‌بیند، انگیزه‌ای برای انجام این اعمال ندارد. همچنین، چنین فردی همواره در پی ستایش و تمجید دیگران است و اعمالش را برای کسب شهرت و اعتبار انجام می‌دهد. شناخت این نشانه‌ها به ما کمک می‌کند تا نیت‌های خود را در انجام اعمال نیک خالص کرده و از افتادن در دام ریاکاری پرهیز کنیم.