در روان‌شناسی رفتار، بارها تأکید شده که تأثیر رفتارهای الگوساز، عمیق‌تر و ماندگارتر از سخنرانی و تذکر زبانی است. آدم‌ها بیشتر از آن‌که گوش بدهند، نگاه می‌کنند؛ بیشتر از آن‌که با منطق تغییر کنند، با الگو تغییر می‌کنند. و راهپیمایی اربعین، صحنه‌ای عظیم از همین الگوسازی‌ بی‌ادعاست. زائران در این مسیر، هر روز و هر ساعت، رفتارهایی را به نمایش می‌گذارند که بدون گفتن حتی یک کلمه، قلب‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد: • وقتی کسی با خستگی تمام، خم می‌شود و زباله‌ای را از زمین برمی‌دارد، دارد بی‌کلام می‌گوید: «نظافت، احترام به دیگران است» • وقتی جوانی با لبخند، جای نشستن یا استراحت را به سالمندی می‌دهد، دارد بی‌هیاهو فریاد می‌زند: «ادب و تکریم بزرگان، یک معروف است» • وقتی کسی با اینکه عجله دارد، صبورانه در صف غذا یا وضو می‌ایستد، می‌گوید: «نظم، نوعی احترام اجتماعی است» • وقتی با تمام خستگی، وقت اذان بی‌معطلی به نماز می‌ایستد، دارد با زبان بدن تذکر می‌دهد: «اول وقت، با خدا قرار داریم» این‌ها «نهی از منکر» نیستند با اخم یا تندی، بلکه دعوت به معروف با مهربانی و وقارند. و اگر همین روحیه را بعد از بازگشت به زندگی روزمره‌مان حفظ کنیم، بدون اینکه لازم باشد کسی را نصیحت کنیم، رفتار ما تذکری خواهد شد برای اطرافیانمان. تذکری که با زبان بی‌زبانی می‌گوید: «من تغییر کرده‌ام، تو هم می‌توانی.» این یعنی امر به معروف، در زیباترین و مؤثرترین شکل خود. نه به‌عنوان یک وظیفه خشک، بلکه به‌عنوان یک سبک زندگی الهام‌بخش.