امر به معروف و نهی از منکر از واجبات مهم در اسلام هستند که نقش اساسی در پویایی و سلامت جامعه اسلامی ایفا می‌کنند. این دو فریضه به معنای دعوت به کارهای نیک و بازداشتن از کارهای زشت است و فلسفه آن‌ها در قرآن، روایات و نهج‌البلاغه به‌تفصیل بیان شده است. اجرای امر به معروف و نهی از منکر، از گسترش فساد و انحرافات در جامعه جلوگیری می‌کند و آن را به سوی صلاح و فلاح هدایت می‌نماید. این فریضه‌ها نشان‌دهنده تعهد فرد به ارزش‌های دینی و اجتماعی هستند و به تکامل ایمان او کمک می‌کنند. همچنین، با توصیه به نیکی‌ها و پرهیز از بدی‌ها، افراد جامعه به یکدیگر نزدیک‌تر شده و همبستگی اجتماعی تقویت می‌شود. در قرآن کریم، آیات متعددی به اهمیت این دو فریضه اشاره دارند. به عنوان مثال، در سوره آل‌عمران آمده است: «وَلْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ»و باید از میان شما گروهی باشند که به سوی خیر دعوت کنند و امر به معروف و نهی از منکر نمایند؛ و آنان همان رستگارانند. پیامبر اکرم (ص) و ائمه معصومین (ع) نیز بر اهمیت این دو فریضه تأکید کرده‌اند. امام علی (ع) در نهج‌البلاغه می‌فرماید:امر به معروف و نهی از منکر دو صفت از صفات خداوند سبحان است و این دو صفت، مرگ را نزدیک نگردانند و از روزی آدمی نکاهند. بنابراین، امر به معروف و نهی از منکر از ارکان اساسی در تعالیم اسلامی هستند که با هدف اصلاح فرد و جامعه، تقویت ایمان و ایجاد همبستگی اجتماعی تشریع شده‌اند. با توجه به تأکیدات قرآن، روایات و نهج‌البلاغه، عمل به این دو فریضه برای هر مسلمان ضروری است و نقش مهمی در سعادت دنیوی و اخروی دارد.