در بسیاری از کشورهای غربی، رفتارهای ناپسند و غیر اخلاقی به دلیل عدم نظارت اجتماعی به امری عادی تبدیل شده است. برای مثال، در برخی کشورها مردم بدون هیچ شرمی در کنار خیابان ادرار می‌کنند، امری که نشان‌دهنده فروپاشی ارزش‌های اجتماعی و کاهش حساسیت عمومی نسبت به مسائل اخلاقی است. همچنین، عادی‌سازی روابط خارج از چارچوب خانواده، استفاده آزادانه از مواد مخدر و افزایش جرم و جنایت، از دیگر پیامدهای نبود امر به معروف و نهی از منکر در این جوامع است. خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: “وَالمُؤمِنُونَ وَالمُؤمِناتُ بَعضُهُم أَولِیاءُ بَعضٍ یَأمُرُونَ بِالمَعروفِ وَیَنهَونَ عَنِ المُنکَرِ وَیُقیمُونَ الصَّلاةَ وَیُؤتُونَ الزَّکاةَ وَیُطِیعُونَ اللَّهَ وَرَسولَهُ أُولئِکَ سَیَرحَمُهُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ عَزیزٌ حَکیمٌ” (توبه: ۷۱)؛ مؤمنان یکدیگر را به معروف امر و از منکر نهی می‌کنند و این موضوع نشان‌دهنده اهمیت این فریضه در اصلاح جامعه است.1